''Ben öylesine sivilim ki, sivillerin sivili, (bana bırakılsa, yanlış yana çekileceğini bile bile, sivilliğin yerine 'başıbozuk' derim) özel hayatımda da orospuların,
"yol gösterici"lerin, yersiz yurtsuzların, surlarda ve parklarda barınanların,
kimsesizlerin, sokaklarda yaşayanların, dışlanmışların, orta ikiden
ayrılanların, ıssız park bekçilerinin, tek kişilik tramvay müzesi müdürlerinin, müştemilatta oturanların, fallokrat
kabadayıların, berduşların... kısacası tarih dışına düşürülen lumpenlerin yanında
rahat ediyorum ben.
(...)
İnsanlar sevişmek için bir kız bir erkek olarak çırılçıplak soyunurlarsa, yalnız iki türlü sevişebilirler bilirsiniz:
Birincisi: o iş ayakta yapılıyorsa, iki insan çift kıçlı bir tek insan olmuş gibi ya da bir tek insan varmış gibi gözükür ortada. Bence sıkı yazar ve sıkı delikanlı Yusuf Atılgan'ın ilk romanı Aylak Adam'daki "iki kişilik toplum" düşüncesinin, ayıptır söylemesi, ferc'i, mısrayim'i, çıkış noktası budur. Aşk örgütlenmektir bir düşünün abiler de buradan çıkmıştır, ne yapalım. Daha doğrusu Shakespeare'den ya neyse: Othello-Desdemona.
Evet, her insan bir sevişmenin ürünüdür.
İkincisi, ise; kaşık gibi iç içe olarak.
Olacak iş değil ama biz fakir şairler; ister İkinci Yeni densin, ister Sivil Şiir; üçüncü bir türü aramayı da denedik; yokluktandır."
yol gösterici'yle demek istediği "pezevenk"tir
