Bir Yıl

Ezginin Günlüğü'nün Leyla adlı şarkısı şöyle başlar:
"Bir sabah çıksam kaybolsam/Dönmesem kalsam anılarda"

Victoire, bir sabah çıkıp kayboluyor. 50 sayfalık bu çıkıp kaybolma/kaçma/kendini yollara vurma hadisesini izliyoruz. Yazarın "Ben Gidiyorum"unu da merak ediyoruz. Fakat tadı damakta bırakan bir anlatım yok. Olaydan, hareketten ibaret. 50 sayfa giriş gibi geliyor okuyucuya, "devamı?" diyorsunuz istemeden. Bu tür hikayelerde insan psikolojik bir yan arıyor, "edebiyat yapmak" diye tabir edilen bir güzellik arıyor. Ya da en azından ben arıyorum. İç dünya denilen şeyin derinliğini bilmek istiyorum. Bu, varsa bile çok az var bu kitapta. Her neyse, benim "Bir Yıl"ım var, kalmak veya gitmek için. Budur bu kitabın kapağına gözümü daldıran neden.

Not: Kitap şarkı kadar neşeli değildir. Ne var ki bu şarkı neşeli olmasa daha çok sevilebilir. "Belki de yanlış bir Leyla" kısmında, dinleyicideki yutkunmadan bellidir.