"Hepinizi Her Zaman Sevmiyorum Biliyorsunuz. Bazılarınızı Hiç"

Adını koyduğu şeyde insanoğlunun, hep bir arabeskleşme/ benliğinden çıkma/ kendi olamama durumu vardır, adını yanlış koymuşsunuzdur. Bir dikkat edin, hep böyledir. Yalnızken bambaşka, adı koyulmuş şeyle bambaşka. Bu değildir canım insanlar. Kendisiyle feminist bir kadının, bir adamla "ben bilmem beyim bilir" tavrı değildir adını koyduğunuz şey. Yalnızken yaptığınız şeyleri, sizi siz yapan şeyleri sürdürebildiğiniz bir şey olmalıdır bahsi geçen. Bir sabah uyandığınızda hangi kitabı okuduğunuzu hatırlamayacak kadar rutin olarak yaptığınız şeylere uzak kaldığınızı, ne zamandır kitap okumadığınızı düşündüren bir şey olmamalıdır. Kendinizi kaç vakittir unuttuğunuzu hatırlayamadığınız bir şey olmamalıdır. Hep böyle olduğunu düşündüm. Çünkü sizi sizle bırakmazlar. Size siz olma hakkı da tanımalıdır "biz" kavramı, bilmiyorlar. Artık biz varız: Artık benim bir uzantımsın, bana tabiisin demektir buzul çağında. Bu çağa ait olmadığımı düşünüyorum. Yalnızlığı sevenler biraz da bu yüzden seviyorlar. Durdurulmamış zaman onlar için yalnızlık. Öyle bir durdurulmak ki, insan kendini özlüyor. Yalnızlık özgürlük, yalnızlık kendine geri dönüş gibi geliyor. Fakat böyle olmadığını anlarken. Gözlerimi açıp fark ederken gerçek bir ad koymayı. Özgürlüğümün, kendim olarak kalmanın zedelenmeyişini görürken bir zamanda. Yaptıklarınıza koyduğunuz adı, yanlış yerde kullandığınız sözcükleri, içlerinde, en gerçek halleriyle gördüğünü hissedenler de (kendimden bahsediyorum) sizin yüzünüzden kendilerini durduruyorlar diye düşünüyorum. "Hepinizi Her Zaman Sevmiyorum Biliyorsunuz. Bazılarınızı Hiç" demekten kendimi alamıyorum.